အလြမ္းသစ္ပင္

       

ကိုယ့္ဘာသာကို မိုးလင္းရ
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မိုးခ်ဳပ္ရ…နဲ႔
အဲဒီ ေနေရာင္ျခည္ကိုက ရႈပ္တယ္။

မေတာက္ပခ်င္ပါဘူးကြယ္
ျပန္ျပန္ေမွာင္ရတာနဲ႔ မကာမိလို႔။

ၾကာ…လိုက္…တာ… …

ငါ့ေက်ာေပၚ ထမ္းထားရတဲ့ အလြမ္းကေတာ့
မင္းရဲ႕ အမည္နာမကို
တမ္းတမ္းတတ ေရရြတ္တယ္…။

ဖြတ္ထြက္တာေတာင္မွ
ေတာင္ပို႔မွန္း မသိခဲ့ပါဘူး
ဘဝကူး မေကာင္းႏိုင္တဲ့အထိေတာင္…
အသိဥာဏ္ေတြ ေမွာင္ခဲ့။
ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုနဲ႔
ငါ့ကို လာခ်စ္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးေရ…
“အနမ္းေတြ ေဆးထိုးမွားခဲ့တာပါ…” တဲ့
လြမ္းလို႔ေသသြားတဲ့သစ္ပင္က
အရြက္ကို ေျခြခ်ျပီး ေျပာတယ္…။

အလင္းေတြ အသက္ရွဴေနလိုက္ပံုက
(ဒါနဲ႔ပဲ…) သူမရဲ႕ အျပံဳးကို ျမင္ရဘို႔
ေနာက္က်ခဲ့ျပန္ေရာ…။